Faqja Plava e Gucia është urë lidhëse në mes të trevës tonë Plavë e Gucisë dhe botës shqiptare, është dritare e informimit për plavë guciasit në mbar globin.
Kjo faqe është pjesë përbërëse e faqes me po të njëjtin emër në Facebook “Plava e Gucia Sot”
Këto dy mediume informative do të jenë gjithmonë në shërbim të të gjithë plave-guciasve pa dallim. Çka është e rëndësishme të theksohet është se mediumi informativ Plava e Gucia Sot bazohet në lirin e të shprehurit dhe në vlera të mirëfillta të gazetarisë së lirë dhe të pa ndikuar nga grupet e interesit. Përpos karakterit informativ ne ju ofrojmë ju shërbime të ndryshme informimi falas,
“Krahina e Plavë e Gucisë Nëper Shekuj”
Përgatitur nga Rexhep Dedushaj
Plava e Gucia me rrethinat ndodhen né pjesén veriore té tro-jeve shqiptare dhe kuflzohen me Malin e Zi, Rugovén, Malésiné e Gjakovés, Dukagjinin dhe Kelmendin. Per nga bukurité natyrore éshté njé margaritar i llojit té vecanté. Krahina pérbéhet nga dy qyteza dhe shumé fshatra. Kjo luginé pérshkohet nga shumé lumenj dhe éshté shumé e pasur me burime. Ajo qé e bén té vecanté dhe madhéshtore pamjen e késaj krahine éshté Liqeni i Plavés me ujin e tij té kristalté. Gjithashtu duhen pérmendur edhe bjeshkét livad-hore mahnitése qé shtrihen nga Cakorri, Qafa e Diellit e deri né Qafé té Borit, si dhe Gerdhata me kullotat alpine e shkém-binjté shekulloré. Krahina e Plavés e Gucisé éshté e njohur qysh né kohé té lashta. Historikisht, etnikisht dhe ekonomikisht gjithmoné ka qené e lidhur me Shkodrén dhe Pején, treva kéto historikisht ilire-shqiptare. Déshmi per njé gjé té tillé jane rrugét qé kalo-jné: Shkodér-Guci-Plavé-Qafe e Diellit-Pejé, si dhe toponimet: Cakorr, Qafe e Diellit, Gerdhata etj. gjé qé shpjegohen me ané té gjuhés shqipe. Mirépo literatura keqdashése sllave vazhdimisht éshté pérpjekur dhe pérpiqet t’i ndryshojé dhe deformojé me ané té pérkthimit né sllavisht. Késhtu fjalén Gerdhata qé don té thoté vend i thepisur shkémbor e kané pérkthyer né fjalén “Prokletije” qé do té thoté “Bjeshké té Nemuna”. Ndërsa togfjalëshin Qafë e Diellit me fjalën “Dio” që do të thotë pjesë ose ndarje, kurse togfjalëshin Qafa e Pejës me fjalën “Peqakeq”, et). Po kështu kanë vepruar me toponimet e tjera, të cilat këtu nuk po i analizojmë mbasi nuk janë objekt i shkrimit tonë. Historikisht është e njohur se kjo trevë ka qenë në lashtësi e populluar nga fiset iliro-shqiptare, pavarësisht nga absur¬dité tet e të ashtuquajturve historianë dhe etnografë ser-bosllavë, të cilët më kot janë përpjekur dhe sot përpiqen të shtrembërojnë të vërtetën historike se gjoja kjo trevë na paska qenë e rezervuar për fiset sllave, të cilat dihet dhe pranohet mirëfilli se kaluan Danubin vetëm nga fundi i shek.VI dhe filli-mi i shek. VII. Legjenda më e hershme, e ruajtur me fanatizëm është ajo e “Harapit të zi të përtej detit” (romake), i cili u ndesh në këtë trevë me banorët autoktonë dhe mbeti i vrarë nga Vajza e Vuthit. Dhe sot, si kujtim e dëshmi, ruhet toponimi “Roman”, vendi ku u vra dhe u varros ai. Banorët autoktonë asnjëherë gjatë historisë mijëravjeçare nuk u pajtuan me asnjë pushtues. Ata luftuan dhe mbrojtën me fanatizëm trojet e tyre etnike nga pushtuesit e njëpas-njëshëm. Veçanërisht luftuan kundër pushtuesit osman, të cilët pësuan shumë humbje në këto treva. Për t’u theksuar janë sidomos bashkëpunimi i shqiptarëve të këtyre trojeve me Bushatllijtë e Shkodrës, kur ata luftonin për autonomi kundër pushtetit
qendror Osman, révoltât dhe kryengritjet e njëpasnjëshme në gjysmën e pare të shek. XIX. et). Kontribut të veçantë populli i kësaj krahine dha në vitet e Lidhjes së Prizrenit (1878-1881). Dihet dhe është e njohur mbledhja që u bë në Guci, kur traktatet famëkeqe të Shën Stefanit dhe Kongresi i Berlinit, padrejtësisht dhe në mënyrë arbitrare, në kundërshim me vullnetin e popullsisë së kësaj trêve e shkëputen nga trungu kombëtar shqiptar. Në kuvendin e Gucisë u vendos: “Me luftue prej në 7 e në 70 vjeç e trojet e të pareve tonë mos me ia lëshuar shkjaut, me qitë kushtximin në të gjitha krahinat shqiptare, me hy besa në fuqi deri sa të mbaroj lufta, me dërgu përfaqësues në Prizren, me organizue pritjen dhe përkujdesjen për luftëtarët që do të vijnë nga krahinat e tjera …” Duhet théné se né marrjen e kétyre vendimeve rol shumé té réndésishém luajti paria vuthjane. Gjithashtu pérfaqésuesit legjitimé té shqiptaréve té Plavés dhe Gucisé moren pjesé aktivisht edhe né tubimet e tjera lokale e kombétare si né Kuvendin e Pejes qé themeloi Besélidhjen Shqiptare té Pejes, né vitin 1899, né Kuvendin te Verrat e Llukés, mé 1910, até té Junikut mé 1912, ku u vendos per organizimin e kryengritjes se pérgjithéshme shqiptare, né Kuvendin e Vlorés, i cili mé 28 Néntor 1912 shpalli pavarésiné e Shqipérisé, madje edhe né konferencén e Bujanit té vitit 1943-1944, ku u vendos e drejta per vetévendosje pas clirimit nga pushtuesit nazifashisté, etj. Shqiptarét e késaj treve moren pjesé aktive me armé né doré dhe luftuan heroikisht per clirimin e trojeve amtare nga pushtuesit osmané dhe ripushtuesve serbo-malazezé. U dal-luan vecanérisht né betejat e zhvilluara né dhjetor té vitit 1879 – dhe janar té vitit 1880 né Pepaj e Nokshiq, ku forcat malazeze pésuan disfaté té ploté. Po ashtu moren pjesé né Betején e Slivovés mé 1881, ku ra heroikisht 18 vjecari vuth-jan i pérjetésuar né kéngén popullore:
Ej medet po ban mileti Na u vra Elezi e Smajl Hyseni, U vra Mici e Smajl Mehmeti.. . (Elezi ishte djalé vuthjan);
Pastaj né kryengritjen e pérgjithshme mé 1912, e cila coi né shpalljen e pavarésisé, né lufté per mbrojtjen e Shkodrés nga serbo-malazezét, mé 1913, 1920, né Luftén e Dyté Botérore per glirimin dhe bashkimin kombétar. Luftuan kundér cet-nikéve qé donin té ripushtonin kété krahiné dhe té zhdukin nga faqja e dheut elementin shqiptar, etj. Regjimi komunist i vendosur pas Luftés II Botérore edhe né kéto treva vrau me qindra shqiptare, cpopulloi, pothuajse, plotésisht fshatrat shqiptare né kufirin etnik: Pepaj, Arzhanicé e Nokshiq. Me keqardhje duhet théné se per vrasjen e shumé shqiptaréve té Plavés e Gucisé, UDB-és Jugosllave i ndihmoi edhe regjimi komunist enverian, i cili i vrau veté, ose té lidhur ia dorézoi armikut shekullor?! Duke pasur parasysh perpjekjet qe ka bere autori per argu-mentimin dhe ndricimin e te gjitha ketyre ngjarjeve, themi se Rexhep Dedushaj i eshte kundervene me guxim dhe fakte his-torike pseudohistorise dhe
pseudohistorianeve serbosllave, te eilet, gjithmone, jane perpjekur dhe perpiqen te erresojne dhe fshehin te verteten historike mbi krahinen ne fjale. Po ashtu pa teprime, ka nxjerre ne pah traditat me te lashta te banoreve te kesaj ane si: atdhedashuria, fisnikeria, bujaria, guxirni e trimeria: “Me ba deken si me le …” Prandaj mendqjme se puna e bere nga autori eshte nisme e lavderueshme qe duhet te pasohet nga intelektuale te tjere, duke u bazuar gjithmone ne fakte e argumente shkencore bindese dhe te pakundershtueshme, duke evidencuar dhe ndricuar ngjarje dhe personalitete te tjera qe kontribuan ne ceshtjen kombetare shqiptare. Rexhep Dedushaj me kete monografi, me fakte dhe argu¬mente i kundervihet Mustafa Memiqit, i cili ne librin e vet vjell helm e vrer kunder vetvetes dhe bashkevendasve te tij duke i sherbyer armikut shekullor. Theksojme se konferenca e Ambasadoreve e vitit 1913 ne Londer, beri nje padrejtesi te madhe ne dem te popullit shqip-tar duke e copetuar ate ne disa shtete. Keshtu veproi edhe Konferenca e Parisit, me 1919. Ne te njejten menyre po vepro-jne sot disa fuqi evropiane me Bosnjen per te plotesuar ambic-jet shoveniste-ekspansioniste te Serbosllavise ne dem te bosh-njakeve etnike. Nuk eshte cudi qe neser te veprojne ne te njejten menyre edhe kunder Shqiperise Lindore. Prandaj o sot, o kurre duhet te themi: O vdekje, o bashkim kombetar! Per t’u arritur kjo kerkohet me shume se kurre ndonjehere tjeter bashkimi i te gjitha forcave intelektuale dhe fizike te kombit tone per glirimin e trojeve etnike shqiptare te pushtu-ara. Ne duhet ta kemi te qarte se geshtja kombetare shqiptare akoma nuk eshte zgjidhur dhe se ajo mund dhe duhet te zgjid-het ne rradhe te para nga vete ne. Te gjithe duhet t’i drejtohe-mi zotit shqiptar dhe te derguarit te tij – ILIRTT. Ne jemi bijte e tij dhe vetem kur te kemi kete bindje e te jemi te bashkuar mund te bejme digka per veten tone. I perkasim Evropes, deshirojme te shkojme atje dhe duhet, si gjithë popujt e tjerë, të zëmë vendin që na takon, si një nga popujt më të vjetër të kontinentit. Por, pa bashkirnin e trojeve etnike shqiptare, ne, të copëtuar në pesë shtete, vështirë se mund të realizojmë një gjë të tillë. Prandaj, duhet që në këtë moment të rëndësishëm historik të tregojmë dhe të bindim të tjerët se jemi popull i lashtë dhe i civilizuar dhe si i tillë të zëmë vend midis popujve evropianë të qytetëruar. Për të ia arritur kësaj është domosdoshmëri që të luftohet dhe të çrrënjosen një herë e përgjithmonë grindjet dhe përçar-jet fisnore, krahinore, fetare, klasore etj. Kushdo që nxit një gjë të tillë nuk mund të thotë se i shërben atdheut dhe kombit të vet.
Më shumë për ne:
Gjurmë Shqipëtare – Ora e Shqipërisë nga Marin Mema : KLIKO KETU