Hussein Kamel mbetet një figurë historike e lidhur ngushtë me periudhën e kontrollit britanik mbi Egjiptin, duke përfaqësuar një administratë që mund të ofronte vetëm një pjesë të pavarësisë, ndërsa Britania mbante kontrollin faktik
(vijon nga numri i kaluar)
Hussein Kamel (1853-1917)
Hussein Kamel, i lindur në vitin 1853, ishte një nga figurat më të njohura të historisë moderne të Egjiptit, i cili shërbeu si perandor i Egjiptit dhe Sudanit për një periudhë të shkurtër – nga viti 1914 deri në vdekjen e tij më 1917. Ai ishte vëllai i Abbas Hilmy II dhe pas dëbimit të këtij të fundit nga britanikët, Hussein Kamel u shpall perandor nga britanikët, duke marrë përsipër sundimin e Egjiptit si një pushtet kukull, në një periudhë kur Egjipti ishte një protektorat britanik. Hussein Kamel erdhi në pushtet pas shpalljes së Egjiptit si protektorat britanik në vitin 1914, gjatë Luftës së Parë Botërore. Pas dëbimit të Abbas Hilmy II, britanikët e shpallën Hussein Kamel perandor, një lëvizje që i mundësoi Britanisë të ruante kontrollin mbi Egjiptin, duke siguruar që sundimi të vazhdonte të ishte nën ndikimin e tyre, por duke ruajtur një qeverisje simbolike egjiptiane.
Gjatë periudhës së sundimit të tij, Hussein Kamel përfaqësoi interesat britanike, ndërkohë që përpjekjet për të realizuar reforma dhe për të ruajtur njëfarë autonomie për Egjiptin qenë të kufizuara. Ai nuk kishte shumë mundësi për të vepruar jashtë udhëzimeve të britanikëve, pasi fuqia e tij ishte kryesisht ceremoniale dhe ai u shndërrua në një lider kukull nën mbikëqyrjen e drejtpërdrejtë britanike. Kjo periudhë ishte një nga më të errëtat për Egjiptin, pasi populli egjiptian e shihte atë si një person që nuk mund të mbrojë interesat e tij kombëtare.
Hussein Kamel vdiq në vitin 1917 dhe pas vdekjes së tij në pushtet erdhi pasardhësi i tij, Fuad I, i cili do të shpallej më vonë mbret i Egjiptit, pas shpalljes së mbretërisë në vitin 1922. Sundimi i Hussein Kamel ka mbetur një periudhë e diskutueshme, pasi ai ishte një figurë simbolike që përfaqësonte një sistem që ishte nën ndikimin e fuqive të huaja, duke i shtuar më tej tensionet për pavarësi që do të pasonin në vitet e ardhshme.
Në përfundim, Hussein Kamel mbetet një figurë historike e lidhur ngushtë me periudhën e kontrollit britanik mbi Egjiptin, duke përfaqësuar një administratë që mund të ofronte vetëm një pjesë të pavarësisë, ndërsa Britania mbante kontrollin faktik.
Fouad I (1868-1936)
Fouad I, i lindur në vitin 1868, ishte mbreti i parë i Egjiptit pas shpalljes së mbretërisë në vitin 1922. Ai ishte biri i krajlit Ismail Pasha dhe pas vdekjes së babait të tij, ai e mori pushtetin si perandor i Egjiptit dhe Sudanit, nën një sistem që ishte ende nën ndikimin e fuqive perëndimore, veçanërisht Britanisë. Pas shpalljes së pavarësisë formale të Egjiptit në vitin 1922, Fouad I u shpall mbret, duke shënuar një periudhë të rëndësishme të kalimit nga një protektorat britanik në një mbretëri të pavarur, megjithëse kjo pavarësi ishte shumë e kufizuar.
Fouad I ishte një mbret që synonte të forconte sovranitetin e Egjiptit dhe të përmirësonte administratën dhe infrastrukturën e vendit. Ai nisi disa reforma për modernizimin e shtetit, përfshirë përpjekjet për të forcuar ekonominë dhe zhvilluar arsimin. Ai gjithashtu mbështeti zhvillimin e industrisë dhe përpjekjet për të përmirësuar bujqësinë, por këto reforma ishin të kufizuara dhe shpesh ishin të vështira për t’u realizuar për shkak të ndikimit të fuqive të huaja. Pavarësisht nga përpjekjet e tij për të forcuar pozitat e Egjiptit, Fouad I shpesh u përball me tensione të brendshme dhe të jashtme. Ai kishte një marrëdhënie të komplikuar me Britaninë, e cila ende mbante kontrollin mbi shumë çështje të politikës së jashtme dhe të mbrojtjes, dhe ky ndikim vazhdoi të ishte një pengesë për realizimin e plotë të pavarësisë së Egjiptit. Gjithashtu, në këtë periudhë, lëvizjet nacionaliste po rriteshin në Egjipt, me grupe politike që kërkonin më shumë autonomi dhe ndryshime radikale.
Sundimi i Fouad I u shënua nga tensionet me popullin egjiptian dhe forcat e brendshme, përfshirë ndikimin e partive politike dhe lëvizjeve që kërkonin më shumë drejtësi sociale dhe pavarësi të plotë. Në vitin 1936, ai nënshkroi një traktat me Britaninë që i dha Egjiptit më shumë sovranitet, por mbante ende ndikimin britanik në çështjet e mbrojtjes dhe politikës së jashtme. Fouad I vdiq në vitin 1936 dhe pas vdekjes së tij, pasardhësi i tij, Faruk I, e mori fronin. Pavarësisht sfidave dhe kufizimeve, Fouad I mbetet një figurë historike e rëndësishme për periudhën e kalimit të Egjiptit nga një protektorat britanik në një mbretëri të pavarur, dhe përpjekjet e tij për të modernizuar shtetin dhe për të ruajtur njëfarë autonomie në një periudhë të ndikimeve të jashtme.
Në përfundim, Fouad I ishte një mbret i Egjiptit që ndihmoi në kalimin e vendit nga një status i varur te një mbretëri formalisht e pavarur, por ai u përball me shumë sfida në përpjekjet e tij për të realizuar një pavarësi të vërtetë dhe për të modernizuar vendin në kushte të vështira politike dhe ekonomike.
Farouk I (1920-1965)
Farouk I, i lindur në vitin 1920, ishte mbret i Egjiptit nga viti 1936 deri në vitin 1952. Ai ishte i biri i mbretit Fouad I dhe pas vdekjes së të atit, ai e mori pushtetin si mbret në një periudhë shumë të tensionuar për Egjiptin. Sundimi i Farouk I shënoi një periudhë të ndërlikuar, me sfida të mëdha politike dhe ekonomike, dhe përfundoi me abdikimin e tij pas një grushti shteti që e detyroi të largohej nga vendi.
Gjatë sundimit të tij, Egjipti përjetoi një periudhë të mbushur me kontradikta. Pavarësisht që Farouk I kishte një arsim të shkëlqyer dhe u përpoq të modernizonte Egjiptin, ai u përball me një klimë të brendshme të tensionuar dhe një administratë të korruptuar, që e bëri të vështirë zhvillimin e qëndrueshëm. Ekonomia e Egjiptit ishte në krizë dhe populli ishte i pakënaqur me nivelin e lartë të korrupsionit, varfërisë dhe pasigurisë.
Një nga aspektet më të rëndësishme të sundimit të Farouk I ishte ndikimi i fuqive të huaja, veçanërisht i Britanisë, e cila kishte një prani të fortë ushtarake dhe politike në Egjipt. Në vitin 1948, gjatë Luftës arabo-izraelite, dështimi i Egjiptit në këtë konflikt rriti pakënaqësinë publike dhe minoi besimin në mbretërinë e tij. Për më tepër, lëvizjet nacionaliste dhe politikat radikalizuara po fitonin terren. Në vitin 1952, një grup oficerësh ushtarakë, të udhëhequr nga gjeneral Muhamed Naguib dhe koloneli Gamal Abdel Nasser, ndërmorën një grusht shteti që çoi në përmbysjen e monarkisë dhe shpalljen e Republikës së Egjiptit. Farouk I u detyrua të abdikonte dhe u largua në Itali, ku jetoi deri në vdekjen e tij në vitin 1965.
Farouk I mbetet një figurë e diskutueshme në historinë e Egjiptit. Pavarësisht se ai kishte potencial për të qenë një mbret i suksesshëm, korrupsioni, dështimet ekonomike dhe humbja e besimit të popullit sollën përmbysjen e tij. Ai është një shembull i sfidave të mbretërive që përballen me presione të brendshme dhe të jashtme, dhe pasojat që mund të kenë nëse nuk arrijnë të reformojnë dhe të mbajnë besimin e popullit.
(vijon)